Yeterliyim Yeterlisin Yeterli

Yetersizlik duygusu ile yönetildiğimizin farkında mıyız?

Her gün, durmaksızın yetersiz olduğumuz ima ediliyor.

Daha pürüzsüz olmak için şunu, daha pırıltılı olmak için bunu, daha saygın olmak için filanı alınca içindeki duygu dinmiyor. Düz insansın.

Yine isteyecek, yine deneyeceksin. Merak edeceksin. Belki istediğin olacak. Belki olmayacak. Belki istediğin olacak ve senin için bir anlamı kalmayacak.

Herkes için yüzde yüz olan bir gerçek var.

Öleceğiz.

Değişmez son.

Yine de üç günlük dünyada yetememe, yetişememe, yetersiz olma derdi ile gam yüklüyüz.

Savunma yoksa saldırının sonucu ne olur?

O kale düşmez mi?

Her gün, her an durmadan saldırı altında hissettiğinde öz ne olur?

Kendimize eziyet etmekten vazgeçer miyiz?

Diğer canlara da dünyayı dar ettiğimizi idrak eder miyiz?

Daha genç,

Daha enerjik,

Daha zengin,

Daha başarılı,

“Eee eee daha daha” olduğumuzu, derdin bitmediğini, deniz-derya olduğunu keşfeder miyiz?

Eşyaya, alışverişe, insana, yemeye, maddeye bağımlılığımızla kendimizi nasıl gerçekleştireceğiz?

Bu mudur?

Duyguya dur demek mümkün müdür?

Avladığını zannederken av olmayı fark etmek acı mıdır?

Sahip olduğunu zannederken köle olduğunu fark etmek kazık mıdır?

Bunlar da soru mudur?

Ne istediğini bulacaksın.

Başkaları ile uğraşmak yerine kendine odaklanacaksın.

Her nefeste kendinle olacaksın.

Her halinle kendini kabul edecek, seveceksin.

Bütün bunlarla kim uğraşacak?

Seyrettiklerinin peşine takılıp parayı bastırıp almak zevkli.

Kendinle yüzleşmek acı.

Çekmece gibi.

İçine atıp çekmeceyi kapatmak kolay.

O çekmeceyi açıp, içindekileri ayırıp hepsini ayrı göze koyup, sonra da o düzeni sağlamak zahmetli.

Biz öyle değil miyiz?

Sapla samanı ayırmıyor muyuz?

Kendimize faydalı olanı alıp faydasız olanı bırakmıyor muyuz?

Kendimizi iyi hissetmek için bize dayatılanları değil, kendi istediğimizi yapıp kendi yolumuza bakıyoruz.

Bakmıyor muyuz?

Bir bakalım ne yapıyoruz?

Yeterliyim. Yeterlisin. Yeterli.