Acı Acı Taşmak

Acı doluyuz.
Acı acı güleriz.
Kamyon yazılarımız vardır meşhur.
Duvar yazılarımız da öyle.
Diyemediklerimizi ne sen sor ne ben söyleyeyim.
Acı olaylara tanıklık ederiz.
Çaresizlik acısı ile boyun bükeriz.
Canımız yanar hem de çok.
Acıdı diyemeyiz.
Hala acıyor itirafı zayıflık gibi gelir.
Güçlenmek isteriz.
Etkilenmemiş gibi yaşamak güçlü olmakmış gibi gelir.
Acıyı sırtladığımızı, acıyı aştığımızı sanırız.
O zaman acı taşar.
Her yerden coşar.
Hayatından, vücudundan, çevrenden, dünyandan….
Acıya boğuluruz.
Yaşam kodu ile yüklendiğimizi bile unutabiliriz.
Öyle bir andır bu.

Öyle dolusundur ki, taşarsın sular seller gibi aniden. Çamuru-
molozu nerden gelir anlamazsın. Acılar, öfkeler, pişmanlıklar,
intikam hissi, acıtma isteği, yakma-yıkma arzusu ile sarılırsın.
Acılarınla yüzleşmek insan olmanın en zor anlarıdır.
Elin kolun kalkmazken etrafın kaldıramayacağın yüklerle
doludur.
Ahhh!
Çok ağırdır.
Sen acı olmuşsundur.
Öyle ağırdır ki dillendiremezsin.
Seneca’nın tarifisindir.
“Hafif acılar konuşabilir ama derin acılar dilsizdir” L. Annaeus
Seneca