İstenmeyen Duygular

İstenmeyen duygular da istenmeyen tüyler gibi.

Hallettim sanıyorsun.

Aaa bir bakmışsın yine çıkmış hem de en olmadık zamanda.

“Offf sırası mı şimdi?”

Evet tam sırası.

Çünkü onun işi bu.

İstenmeyen duyguların başlıca var olma sebebi bu olabilir.

“Hayır yaaa olamaz!” çığlığımız ona güç verir. Canına can katar.

Bazen hayatının tatlı bir anında canını acıtır. Kıymık batığı gibi ani ve ince bir sızı. “Acaba dayanabilir miyim? Görmezden gelsem kendi kendine düşer mi?” Boşunadır. Bulup, görüp çıkartman gerekir.

Kadın hallerimizden örnek verelim mi?

“Ay ben onun neyini kıskanacağım ayol?” dediğin hemcinsinin neyini kıskanıyorsan itiraf et kurtul. Git söyle demiyorum. Kendine itiraf et. Kendi içinde kabul et. Karakterini, yaşam tarzını, kilosunu, sevgilisini, kocasını, kariyerini, çocuğunu, evini, arabasını, saçını, tenini, benini esprisini her neyini kıskanıyorsan kendin için kendine itiraf et.

Bir de erkek örneği verelim hatırı kalmasın.

Kimin gücünü, kariyerini, sevgilisini, eşini, ailesini, parasını, arabasını, yatını, katını kısacası hayatını kıskanıyorsan itiraf patlat bir rahatla.

Yaşımız kaç olursa olsun içimizde bir çocuk var. Başkasının bisikletini, şekerini, topacını ister gibi davranıyor. Büyüdük evet. “İçindeki çocuğa sarıl” sloganına da doyduk tamam.

Bir tek çocuk çimdiklemeye doymadık!

İstenmeyen bir şey yaptığında kolları hunharca çimdiklenmiş içimizdeki çocuklarla aramız hoş değil söyleyeyim. Aaa sende yoksa ne rahat. Bastırıyorsan hiç beklemediğin bir anda çıkar zaten merak etme!

Kendimizi iyileştirmeden hiçbirimize rahat yok. Etine kıymık batmış acısıyla yanar durursun. Kabul edip kendinle yüzleşmek yerine görmezden gel bak ne oluyor? Kısa metrajı anında uzun metraja çeviriyor evren. Hem de sana özel gösterim yapıyor!

 İstenmeyen duygular, istemeyen tüyler gibi istenmeyen anlarda çıkagelir. Olmadık zamanda gafil avlanmamak için kendini sık sık yoklaman iyi olabilir. Yüzünü her gün yıkadığın gibi duygularını temizlemek, kendi ruh halinin farkında olmak seni özgürleştirir.

Benim istenmeyen duygular geldiğinde yaptığım uygulamalardan birini paylaşayım sizinle:

Bir gün bulaşık yıkıyorum (istenmeyen duygular, istenmeyen işler yapılırken rahatça içeri sızabilme özelliğine sahiptir) baktım 20 yıl önceki bir mevzuya hayıflanıyorum. Kızıyorum filan. “Nasıl olur? Bunu bana nasıl yapar? Ben nasıl bir şey yapamam?”

“Kusura bakma da 20 yıl geçmiş hayatım geçmiş olsun”

Bitmiş artık. Yok. Bu öfke, bu pişmanlık neyin nesi?

Tencere ovmak için güce ihtiyacın varsa derin bir nefes ve eline bir tel al ovala gitsin!

Öyle olmuyor işte.

Bir gülme geldi bana.

Bir komik geldi 20 yıl önceden gelen davetsiz öfkem.

Kendi gereksiz atarını yakalayınca gülesin geliyor.

Neyse birkaç satır yazdım kendime.

Nereye Elif nereye?

Anlaşmıştık biz senle.

Hayat dediğin üç perde.

Değer mi kederlenmeye?

Nereye Elif nereye?

Yaşın geldi elliye.

Değer mi heder etmeye?

Nereye Elif nereye?

Anlaşmıştık biz senle.

İnsanız sadece olan-biten bu bence.

Kendimi istenmeyen duygular içinde yakaladığımda bu hatırlatmalar bana iyi geliyor. Nereye? Sorusu beni bulunduğum yerde tutuyor. Çünkü “İnsanız sadece olan-biten bu bence”