Katarsis

Gülse Birsel’in kaleme aldığı “Aile Arasında” filmini tavsiye ederim. Demet Evgar’ın canlandırdığı Solmaz karakterinin yaşadığı katarsis gibi ilişkilerimiz.

Duygu boşaltımı yolu ile iç arınma ve farkındalığa yönelme arasında savruluyoruz.

Bize değer vermeyenlerle olan hastalıklı ilişkilerimizle yerlerde sürünüyoruz.

“O” çekip gitti diye kurtulduk biliyoruz.

Bir yanımız çok acıyor.

Ah! aşk acısı. Çok yakıcı.

Acı da olsa muhtacız hem kurtulmak istiyor hem de nasıl kurtulacağımızı bilmiyoruz.

Kurtulmayı istemeyen tarafımıza da sinir oluyoruz. O olmasa hayatımız çok güzel olacak ama o var. Hem de çok güçlü. Ve varlığımızı, iyiliğimizi olumsuz etkiliyor.

Sus deyince susmuyor.

Güçlü görünmek isterken bizi ağlatıyor.

“Git” demek istediğimiz kişiye “sensiz yaşayamam” dedirtiyor. Mesaj atıyor, arıyor. Bizi çileden çıkartıyor.

Söküp atılsa keşke!

Bir cerrahi müdahale ile aldırabilsek onu.

Yeni bir yazılım yükleyebilsek!

Onu yok edebilsek!

O bizim diğer yanımız. Ondan kurtulmak demek kendindeki bir hali öldürmek demek.

İnsanın kendini yok etmeden bir halini yok etmesi sadece kendi kendine yapabileceği bir operasyon.

Öyle ince bir iş.

Kendini örselemeden her an kendini kabul etmek demek.

En zayıf, en çaresiz, en muhtaç, en bitik en en en istemediğin halini de gerçekten yürekten, yargılamadan kabul etmekle mümkün.

Bu ince yolu farkındalıkla yürüyebiliyoruz.

Düşüyoruz, kalkıyoruz ve devam ediyoruz.

Devam ettikçe kendimize ulaşıyoruz.

Öyle mükemmel bir kavuşma. Varlığının derinlerine doğru mucizevi bir akış.

Bilinç. Birlik.

Yoksa halimiz filmde bahsettiğim Solmaz’ın katarsisi gibi.

Aldatıldık. Dünya böyle değil durumları…

“Ufalana ufalana kaç kuşak, eridik bu yollarda
Kimimiz yerle yeksan, kimimiz zor ayakta” *

*Aldatıldık”- Sezen Aksu