Kuş Kadar Olamamak

Bazen kuş kadar olamadığımıza üzülüyorum.

Şöyle izah edeyim;

Yağmur da yağsa kar da yağsa uçmaktan nasıl keyif aldıklarını görüyorum. Ve küçük gövdelerine, narin yapılarına rağmen ne güçlü olduklarını….

Biz soğuktan tir tir titrerken, bir gece dışarda kalsak zatürre olacakken onların karlı-buzlu günlerde nasıl şakıdıklarını duyuyorum.

Taksitlerini ödeyeceğiz diye evlerimizin kölesi olmuşken onların sadece gagaları ile kendilerine yuva yaptıklarını görüyorum. O yuvadan çıkan koca ağızları izliyorum. Yaşamak ne kadar doğal onlar için.

Biz de köleliği ve ölmeyi doğalımız yapmışız. Bir de hazzı. Yaşamakla pek işimiz yok gibi.

Pek çok şeyimiz pek çok şeye bağlı.

Kopuk, bağlantısız ve sevgisiziz.

Yorgun ve mutsuzuz. Mutluluğumuzun koşulları var.

“Şöyle şöyle olursa mutlu olacağım” gibi koşullar…

Ulaşamayacağımız hedefler ve istemediğimiz detaylarla dolu yaşamımız. Ve tüm kazancımızı şakır şakır bunlara ödüyoruz.

Kuşlar öyle mi?

Bir kanadı, bir gagası ve her daim yaşam için çarpan kalpleri var.

Yağmur yağarken, şimşek çakarken çılgın gibi uçan kırlangıçlara bir özeniyorum ki,

Her koşulda yaşamın hakkını vermek buymuş gibi geliyor.

Kuş kadar olamadık.