Olan Olur

Biz olanı inkar etsek de olan olur.

Zihnimiz aksini düşünse de durum budur.

Hayır olamaz! Diye inlesek de olanlar olmuştur.

İnkar, öfke, suçlama, kızgınlık, çılgınlık, işe yaramaz.

Hele hele sıvışma girişimleri boştur.

Bir şey olmuştur. Sen de o şeyin tam ortasındasındır. Tam ortasındayken ona, buna saldırmak seni tüketir.

Bir örnek verelim;

Bıçakla sebze doğruyorsun, tam o sırada biri bir şey dedi. Elini kestin. Acı içindesin.

“Allah kahretsin! Ne yaptın?”

Birincisi Allah kahretmesin. İkincisi sen ne yaptın?

O zaman şöyle:

“Çabuk! Pamuk, bez bir şey verin! Ben fena oluyorum. Beni hastaneye yetiştirin!”

Bu, olan karşısında gereğini yapmak. Bunu böyle keskin konularda yapıyoruz. Aslında hayatımızın geneli böyle. Elinin başına gelenler hayatın sendeki yansıması. Yani bir şey yaşıyorsun. Senin canını acıtıyor. İşte o durum karşısında senin ne yapacağın önemli.

“Elimi senin yüzünden kestim! Dikkatimi dağıttın!”

Suçlama.

Genelde yaptığımız şey bu. “Ondan ötürü böyle oldu. Bundan ötürü şöyle oldu”. Boş laf! Sonuçta elin kesik. Kan kaybediyorsun. Kimin nasıl yaptığı mı önemli? Bir an önce nasıl tedavi edileceği mi?

Hangisi hayati?

Neden-sonuç bağımlılığımız hayatımızı karmaşıklaştırıyor. O döngüden çıkabilmek özgürlük yolunda atılmış büyük bir adım.  Olana, o an yapılacaklara odaklanmak hayatta tutuyor. Tabi bunları konuşmak kolay. Bunları yaşarken yapılacaklara odaklanmak pek kolay değil. Elini bir başkası bilerek de kesebilir.

Her an tetikte olmak gerek.

Her sıkıntıda hatırla:

Şu an elim kesik. Kimin nasıl kestiğiyle mi ilgileneceğim? Yapılması gerekenleri mi yapacağım? Kan kaybedip ölecek miyim? Hayatta kalma irademe sahip mi çıkacağım?

Olacak mıyım?

Olmayacak mıyım?