Sonsuzluk

İnsan acayip bir varlık.

Ve insan olmak hem özel hem sıradan.

Hem sonlu hem sonsuz.

Hem siyah hem beyaz.

Hem ruh hem nefs.

Hem var hem yok.

Bir damla ve bir okyanus.

Kâinat ile iç içe. O iç içelikte biricik.

O birlik içinde biricikliğini yaşayabilecek kadar özel.

O birliğin ayrılmaz parçası olarak tek.

Hem akış hem duruş.

Hem ses hem es.

Sınırsızlık içinde sınırlı vaktini tamamlayınca yine sonsuzluğa dönen.

Bir halde ölen, bir halde doğan.

Öleceğini bile bile yaşayan.

“İnsan nisyan ile maluldür” denir ya.

Yani; unutan.

Hem de tüm bu halleri yaşarken unutan.

En başta kendini, sonra her şeyi.

İnsan acayip bir varlık.

İnsan olmak hem de bu yüzyılda çok özel ve çok zor.

İbnü’l Arabi’nin dediği gibi “İnsan evrenin özeti”

Ve özetin özetini çekiyoruz sanki.

Vızzzzz diye geçiveriyor zaman. Öyle bir hız yaşıyoruz.

Ve akıştan kopuyoruz.

Kopukluğun getirdiği yer kayboluş.

Kaybolsak da eve döneceğimizi içten içe biliyoruz.

Hali hazırda hepimiz eve dönüş yolundayız.

Evet yol zorlu. Ezber yok. Benzer de yok.

Evvel ve ezel de yok.

Sadece ÖZ var.

Sonsuzlukta bize özel sona doğru ÖZ’e doğru yoldayız.

Yoldaki herkese selam olsun.

Sonsuzlukta buluşanlara helal olsun.