Toparlanan Gidiyoruz
Hey millet toparlanın gidiyoruz!
Belirsiz bir yol gittiğimiz. Delirtir insanı. Çoğu zaman da gerçektir.
“Kervan yolda düzülür”
Kim bilir kaç canı kaybettiğimiz deprem sonrası bir yolculuk başladı.
Bir yerlere doğru gidiyoruz.
Kervan ne halde bakamıyoruz bile.
Bir kabustan uyanamamış haldeyiz. Kabus olmadığını da biliyoruz.
Büyük bir cenazemiz var.
Kaldıramıyoruz.
Ruhlarımız parça parça. Toparlıyor gibi oluyoruz.
Dağılıyoruz.
Çooook çok eskilerde de böyle olmuş.
Bin bir türlü felaket. Bin bir türlü açmaz.
Bu karanlık hallerin sonunda geri dönülemez bir dönüşüm.
Karanlığa ya da aydınlığa doğru bir evrilme.
O zorunlu dönüşümün getirdiği sıkışmışlık.
O gerçeklerle yüzleşmenin çaresizliği.
Nasıl yapılacak? Belirsizliğinin iç sıkıntısı.
Böyle gelmiş böyle gider kabulünün tuzla buz oluşu…
Her şeyi yeniden kurma gücünü bulmak durumundayız.
Yapmadığımız yapamadığımız her şey geleceğimizi tüketiyor.
O geleceğin çok uzakta olmadığı da gün gibi ortada.
O kadar ruh, o kadar can çırpındı ki; yaşanmamış gibi olmamalı.
Bu kadar acıya değecek o kadar doğru şeyler yapılmalı ki; insan olmaktan onur duymalı.
Toparlanın gidiyoruz.
Parçalanan ruhları da bohçanıza koyun.
Kervan yolda düzülecek.
İki seçeneğimiz var.
Karanlık bir de aydınlık.
Yolumuz aydınlığa doğru açık olsun.
