Yaraları Görmek

Bir köpek görüyorum. Kirli beyaz. Orta boylu. Yer yer kara tüyleri var. Tesadüfen boyanmış gibi. Yaratıcının el izi sanki. Hızlı hızlı nefes alıp veriyor. Bilirsiniz. Tam köpek nefesi. Önce başı sallanıyor. Dili dışarıda. Sonra boynu, sırtı, poposuna kadar her yeri sallanıyor. Yere uzanmış durumda ama uzuvları sırayı bozmadan hareket halinde. Değişik bir ses duyduğunda kulaklarını öne doğru çekiyor. Şimdi tam çocuk oldu. 3-4 yaşında bir çocuğun meraklı ve hesapsız bakışları ile öyle güzel ki!

Onu görünce içim sızlıyor. Boğazım düğümleniyor. Zor yutkunuyorum. Ayağa kalktı bir ayağı aksıyor. Onu sakınıyor, basmak istemiyor. Belli ki can acısı var.

Bir gözü diğerinden farklı sanırım görmüyor. Bir donukluk var. Hareket ediyor ama bir tuhaf. Gözünün üst kısmını görüyorum. Beyazına kan oturmuş. Evet o gözde bir şey var.

Yanından insanlar geçerken başını vücuduna çekişi beni mahvediyor. Çok iç ezen bir kabulleniş bu. Ağlamak istiyorum. “Vuracak! Bari kendimi koruyayım” duruşu. Her seferinde başını istem dışı aşağıya patilerine doğru indiriyor. Ben de aşağıya iniyorum.

Taaa dibe en derine. Özür dilemek istiyorum. Nietzsche kadar çaresizim. Onun yaptığını yapasım var. Gidip boynuna sarılsam, “Özür dilerim. Çok üzgünüm desem?” Olmaz. Zalim bir türe ait olmanın çaresiz utancı içindeyim. Sevgisizlik karşısında bitmek, tükenmek. Lal olmak. Ölemeden gömülmek.

Hem sarılasım var. Hem de keskin dişlerinden korkuyorum doğrusu. Bir de sevilmeye alışık değil ki. Bak nasıl canımı düşünüyorum. Can tatlı çünkü.

Aramızdaki güvenli mesafeye sığınıyorum. Yine de içim rahat değil. Onunla aramda güvenli bir mesafe var. Oysa ona bunu yapanlarla aramda ne kadar mesafe var bilmiyorum. Bu utancı taşımak da, bu bilinmezlikle yaşamak da zor. Hem de çok zor!

Yaraların acısı teninde, canında sızlıyor. Yaraları görmenin acısı ise her zerrende…