Yetiştin mi?
Sorumuzu şu anlamla ele alalım sevgili okur:
Yetişkin oldun mu?
Yani; sınav kazanmak, üniversite bitirmek, evlenmek, aile kurmak, çocuk sahibi olmak, kariyer yapmak, ev sahibi olmak, saygınlık kazanmak, istediğini satın almaktan bahsetmiyorum.
İçine baktığında, derine indiğinde işler yolunda mı?
Bulunduğun yerden memnun musun?
Halin nicedir?
Kendin oldun mu?
Kendinden razı mısın?
Yoksa iyi bir öğrenci, iyi bir eş, iyi bir sevgili, iyi bir anne-baba, iyi bir çalışan, iyi bir komşu, iyi bir “her neyse” olmak için kendinle bağını yitirdin mi?
Daha net soralım mı?
Kendini kurban ettin mi? Feda oldun mu?
Hadi biraz daha yaklaşalım.
Feda mı? Heba mı?
Bir değer uğruna varlığından vaz mı geçtin? Veya bir boşa gitme mi söz konusu?
Kararlarını olduğun yaş itibari ile mi alıyorsun? Yetişkin gibi misin? Yoksa ara sıra çocuk gibi tutturuyor musun?
Bilinçaltında durumlar nice?
Rüyalarla aran hoş mu?
Ya bedenin? Bedenin ile aran nasıl?
“Hiç” lerin neler?
“Hep” lerin neler?
Offf karıştık!
Bir de ilk anlamı ile yetişmek konumuz var.
Okulu kim bitirecek, işe kim girecek, kim aşık olacak, kim evlenecek, kim çocuk sahibi olacak, kim kazanacak, kim harcayacak?
Bunlar hayat-memat (ölüm) meselesi.
Ben de tam olarak ona vurgu yapıyorum. Bir bakmışsın seneler geçmiş. Bir bakmışsın ömür bitmiş. Bir yandan da ömür dediğin bu zaten.
Kendimize dönelim. Kendimize yakın olalım. Yetişkin olarak yettiğimiz kadarına “eyvallah” diyelim.
Yapabildiklerimizi takdir edelim. Yapamadıklarımızla helalleşelim.
Yapmayı hala istiyorsak gayrete devam edelim.
Gerisi hayatla itişmek.
Heba olan emekler.
Zayi olan ömürler.
Hayatın içindeyken verdiğimiz emeğin farkında olalım.
Kendimizle muhabbette olalım.
Neyi gerçekten istiyoruz? Neyi istemiyoruz? Netleşelim. Yetişkinleşelim.
Ve de sakinleyelim.
Yetişme derdindeyken yetişkin olmadan hayatta olmaya çalışmak, hayat değil memat meselesi. Yani yaşarken ölü olmak gibi karışık bir hal.
O yüzden Yunus Emre misali “Bir ben var benden içeri” halimize daha sık bakalım. Onu sarmalayalım.
Gerisi yetişir.
