Sen mutluluğun resmini yapabilir misin Abidin…

Sene 1961 Nazım Hikmet, sevgili eşi Vera ve dostu ressam Abidin Dino ile Paris’te Sen nehrinin kıyısında bir oteldedir. Nazım bu otelde biricik eşi Vera’ya duyduğu aşkı ve devrimci hayatını anlatan ı “Saman Sarısı” adlı şiirindeki dizelerde sevgili dostu Abidin’e de çektiği acıları unutturacak gerçek mutluluğu anlatacak bir resim çizebilir mi diye sorar ve

“Sen mutluluğun resmini yapabilir misin Abidin” der şiirinin mısralarında…

Arkadaşının yaşadığı acılara yakından tanıklık eden Abidin Dino ise bu isteğe bir resimle karşılık vermek yerine “Mutluluğun Resmi” adlı şiirini yazar ve arkadaşına şiirinin sonunda;

“İşte o zaman Nazım

Yapardım mutluluğun resmini

Buna da ne tual yeterdi ne boya…”

diyerek herkese göre değişen gerçek mutluluğu tarif etmenin resimle somutlaştırmanın ne kadar zor olduğunu anlatır…***

Internette “Mutluluğun Resmi” dediğinizde çıkan tablo bilinenin aksine Abidin Dino’ya ait değildir. Bu resim Dianne Dengel’in yaptığı tebrik kartıdır. Amerikalı fakir bir köylü ailenin mutlu bir şekilde hep birlikte yatakta uyuması resmedilmiştir.

Mutluluk kadar önemli ve tarifi zor bir duygu durumu da “Huzur”. Mutluluk anlık bir duygu ama huzur daha genele yayılan çok daha uzun süre hissettiğimiz bir duygu.

Peki ya huzurun resmini yapabilen olmuş mu merak ettiniz mi? Bunun için de güzel bir hikayem var…

Bir gün halkı tarafından çok sevilen bilge bir kral, huzuru en güzel resmedecek sanatçıya büyük bir ödül vereceğini açıklar.

Yarışmaya ülkenin her yanından çok sayıda sanatçı katılır. Hepsi birbirinden güzel resimler yaparlar. Yarışmaya katılan tablolara bakan kral sadece ikisini çok beğenir. Ama birinciyi seçmesi için karar vermesi gereklidir.

Resimlerden birisinde sakin duru bir bir göl manzarası vardır. Göl bir ayna gibi etrafında yükselen yemyeşil dağların görüntüsünü yansıtmaktadır. Üst tarafta pamuk beyazı bulutlar gökyüzünü süslemekte, göl kenarındaki ağaçların yemyeşil dalları masmavi göğe uzanmaktadır. Baktıkça içinizi huzur kaplayacak bir manzara..

Her bakanın “İşte huzur” dediği resimdir bu…

Kralın beğendiği diğer resimde ise engebeli, yarısı yeşil yarısı çıplak dağlar vardır. Gökyüzünde kabarmış bulutlardan damla damla yağan yağmur ve bir köşede çakan parlak bir şimşek bulunmaktadır. Dağın eteklerinden köpüklü bir şelale çağıldayarak hızlıca aşağıdaki nehre akmaktadır.

Kralın yakınları huzuru temsil etmediğini düşündükleri bu resmin kral tarafından son elemeye bırakılmasına çok şaşırmışlardır.

Bilge Kral iki resim arasında biraz daha düşündükten sonra ikinci resmin huzuru daha iyi anlattığını söyleyerek onu birinci ilan eder. Herkes çok şaşırır. Bilge kral halkın çok şaşırdığını görünce onlara neden bu resmin huzuru en iyi şekilde resmettiğini anlatır.

“Ben bu resme bakınca, şelalenin ardında kayalıklarda minnacık bir çalılık gördüm. Çalılığın üstünde ise anne bir kuşun ördüğü ve yavrularını kanatlarının altında sevgiyle beslediği huzur dolu bir kuş yuvası görünüyor.…işte harika bir huzur ve sükun örneği.

Bilge kral sonra sözlerine şöyle devam eder “Huzur hiçbir gürültünün, sıkıntının ya da zorluğun bulunmaması her şeyin mükemmel olduğu yer demek değildir. Huzur bütün kargaşanın ve kaosun içinde bile yüreğimizin sevdiklerimizle sükun bulabilmesidir”

İç huzurumuz dış etkenlerden ziyade içimizdeki dinginlikten ve sevgiden beslenir. Hayatmızda üzüntüler, sıkıntılar, hayal kırıklıkları, başarısızlık, çaresizlik ve korkular hep var ve olacak da. Hiç kimsenin hayatı sorunsuz ve mükemmel değil. Önemli olan acısıyla tatlısıyla yaşadığımız bu hayatta ailemizle, dostlarımızla, belki de hiç tanımadığımız insanlarla güzel diyaloglar kurarak gönlümüzü huzura kavuşturabilmek.

Hayat hikayemizi yazarken huzurlu anlarımızı çoğaltmaya odaklanalım. Bu hikayenin yazarı da, oyuncusu da, yönetmeni de biziz ve mutlu son bize bağlı…